Bettfläsch

 

Der Pfarrer kommt zom an alte Ma’,
Der leit schau gottserbärmlich dra’.
Sei Kammer kalt, sei Bett isch kalt,
Wia schnattret do der Ma’, der alt.

Drom ruaft der Pfarr der Söhnere naus:
„Hend Ihr denn koi Bettfläsch em Haus?
Der Ma’ verfriert jo en seim Bett!“
„A Bettfläsch, noi, sell brauchts au net!
Er soll en d’ Stub an’ Ofa sitza,
no wurd er bald a’heba schwitza!“

“Jawoll, er schwitzt, I garantier!“
„Ach“, sait der Pfarr, „was schwätzet Ihr!
Zu dem isch doch der Ma’ viel z’ krank.
Der stirbt Euch auf der Ofabank,
A Bettflasch’ braucht er, wie i sag,
I komm bald wieder, guata Dag!“

Ond richtig, bis er wieder kommt,
Der Ma em Bett vor Wärme brommt,
„Herr Pfarrer!“ sait er, „i ka lacha,
Heut morga hat mei Söhnere bacha
ond hot mer glei – i muaß se loba –
zwoi hoiße Loib ens Bett nei g’schoba,
Oin rechts, oin lenks, ah, descht a Sega!
A Bettfläsch isch a Dreck dagega!”